Επιτέλους πνέει άνεμος Δικαιοσύνης πάνω από τα Καταστήματα Κράτησης"

Επιτέλους πνέει άνεμος Δικαιοσύνης πάνω από τα Καταστήματα Κράτησης

Η άποψη μου…

Κ.Κ. Κορυδαλλού.


Η άποψη μου…


Άρθρο του Βαγγέλη Λούκου
Φύλακα Κ. Κ. Κορυδαλλού
Πρώην Δημοτικού Αστυνομικού


Μετατάχθηκα στο Κατάστημα Κράτησης Κορυδαλλού σαν ΔΕ Φύλακας τον Μάϊο του 2014 ως αποτέλεσμα της «βίαιης» κατάργησης της Δημοτικής Αστυνομίας τον Σεπτέμβριο του 2014 και μέσω μίας αμφιλεγόμενης διαδικασίας διαθεσιμότητας-κινητικότητας όπως και εκατοντάδες άλλοι συνάδελφοι που μετακινήθηκαν στα Καταστήματα Κράτησης. Ήθελα να γράψω το παρών άρθρο εδώ και καιρό αλλά αρχικά είχα την αμφιβολία της μικρής εμπειρίας μου στον χώρο και τη πιθανή κριτική παλαιοτέρων συναδέλφων του στυλ: «Είσαι νέος ακόμη, είσαι πολύ μικρός για να ξέρεις, δεν έχεις δει τίποτα, κ.λ.π». Αλλά επειδή η εργασία μου επηρεάζει τη προσωπική ζωή, την υγεία, την καθημερινότητα μου και μεταβάλλει τη ψυχοσύνθεση μου εδώ και τώρα και δεν θα περιμένουν 10 και 15 χρόνια για να εμφανιστούν τα συμπτώματα αυτά στην ζωή μου, θεωρώ πως έχω το ηθικό δικαίωμα να εκφέρω άποψη για αυτό το χώρο εργασίας.
Αυτό που δεν ξεχνιέται με τίποτα είναι η μυρωδιά του χώρου. Αυτή η μυρωδιά που σε προϊδεάζει ότι σε ένα περιορισμένο χώρο ζουν σχεδόν 2000 άτομα. Ένα μείγμα των τεράστιων μαγειρείων, της φυσικής παρουσίας τόσων ανθρώπων και των κλειστών διαδρόμων που μετρούν πάνω από μισό αιώνα ζωής. Οι εγκαταστάσεις πανάρχαιες για τα σύγχρονα δεδομένα και οι εικόνα που έχουν θυμίζουν άσυλο αμερικανικών ταινιών τρόμου. Και μόνο η παρουσία σου σε αυτό το χώρο φτάνει να σε καταρρακώσει χωρίς καν να ληφθεί υπόψη η λειτουργία της φυλακής και το καθημερινό πρόγραμμα των κρατουμένων…
Και η καθημερινή σου υπηρεσία πως είναι στις πτέρυγες; Σαν να σε πετάνε σε ένα λάκκο, να σου παίρνουν τη σκάλα και εσύ κοιτάς πως απλά να «επιβιώσεις» έχοντας τον Εσωτερικό Κανονισμό για μόστρα στη κορνίζα. Σου κατεβάζουν τη σκάλα όταν τελειώσει η βάρδια χωρίς να έχουν τελειώσει όμως οι συνέπειες από αυτήν…  Και πώς να μην σε ακολουθούν οι συνέπειες όταν είσαι ανεκπαίδευτος, κακοπληρωμένος, με διαλυμένη καθημερινότητα και προσωπική ζωή; Όταν όμως η δαμόκλειος σπάθη του Εισαγγελέα-επόπτη κρέμεται πάνω από το κεφάλι σου Ακέραια, πως καλείσαι εσύ να ανταπεξέλθεις με μία υποδομή που δεν ανταποκρίνεται στον Κανονισμό Ασφαλείας και λιγότερο από το μισό προσωπικό που προβλέπει ο Εσωτερικός Κανονισμός; Πως εσύ θα κάνεις τη δουλειά σου Ακέραια;… Η ανταμοιβή σου: Χρωστούμενα ρεπό, κακός προγραμματισμός υπηρεσιών, κακοπληρωμένος, διακρίσεις, πειθαρχικά, απειλές από κρατουμένους, κακή προσωπική ζωή, μιζέρια…
Νιώθεις την αίσθηση ότι σου λένε: «Κόψε το κεφάλι σου»! Και αυτό είναι γιατί στην ουσία είσαι εγκαταλειμμένος από το σύστημα που υπηρετείς. Ένα σύστημα που σε αναγκάζει να βάλεις το κορμί σου μπροστά γιατί δεν ενδιαφέρεται να τοποθετήσει μία αυτόματη πόρτα. Αυτή είναι η τιμολογούμενη αξία της σωματικής μας ακεραιότητας. «Ψίχουλα» για τους προϋπολογισμούς των Υπουργείων. Η «έξω» κοινωνία συγκινείται με τις συνθήκες εργασίας μας όσο διαρκεί μία γουλιά από τον πρωϊνό της καφέ.  Και αυτό συμβαίνει όχι μόνο λόγω του κοινωνικού αυτοματισμού (άνεργοι & αδικημένοι ιδιωτικοί υπάλληλοι VS δημόσιοι υπάλληλοι) που έχει καλλιεργηθεί και πλέον «εμποτιστεί» για τα καλά και με τον χειρότερο τρόπο στην πλειοψηφία της κοινωνίας αλλά και λόγω της κοινής αίσθησης γνώμης και «λαϊκής» δικονομικής άποψης της κοινωνίας ότι οι φυλακές πρέπει να αποτελούνται από ανήλιαγα μπουντρούμια και συνθήκες ρωμαϊκής γαλέρας και ο Σωφρονισμός θα πρέπει να είναι κάτι μεταξύ βασανιστηρίων και ακραίας ανθυγιεινής κράτησης. Προσπερνώντας τα δικαιώματα των εργαζομένων στις φυλακές που -μεταξύ μας- το ξέρουμε ότι δεν ενδιαφέρουν τους περισσότερους συμπολίτες μας, η κοινωνία αγνοεί μάλλον ότι κάποια στιγμή αποφυλακίζονται οι κρατούμενοι και επιστρέφουν πίσω στην κοινωνία να ενταχθούν με «εφόδιο» την «σωφρονιστική πολιτική» που εφαρμόστηκε πάνω τους. Η ίδια κοινωνία καλείται πλέον να θερίσει τους καρπούς που η ίδια έσπειρε. Δυστυχώς οι φυλακές δεν είναι πλατείες, θέατρα και εξωραϊστικά έργα που ενδιαφέρουν τους πολίτες για να πιέσουν τις πολιτικές ηγεσίες να υλοποιήσουν. Είναι ένας άλλος κόσμος που απλά δεν θέλουν να τον βλέπουν και να ξέρουν.    
Όταν υπηρετούσαμε στη Δημοτική Αστυνομία, ανήκαμε στους Ο.Τ.Α. Θεωρούσαμε οι περισσότεροι υποβαθμισμένη δομή την Τοπική Αυτοδιοίκηση λόγω κάποιων λειτουργικών και θεσμικών προβλημάτων και αν εξαιρέσουμε τις άσχημες φήμες (που επιβεβαιώθηκαν και με το παραπάνω) για το Κατάστημα Κράτησης Κορυδαλλού, προσμέναμε ότι ενταγμένοι σε μία δομή ενός Υπουργείου και ειδικότερα ενός Υπουργείου που διαχειρίζεται την λειτουργία μίας από τις 3 εξουσίες της λειτουργίας του Κράτους, ότι ζητήματα που αντιμετωπίσαμε στο παλιό μας καθεστώς δεν θα εμφανίζονταν ξανά. Δυστυχώς απογοητευτήκαμε.  (Τουλάχιστον για τον Δήμο Αθηναίων που υπηρετούσα η σύγκριση με το Κ.Κ. Κορυδαλλού είναι μοιραία υπέρ της Δημοτικής Αστυνομίας, η υπηρεσία ήταν Mercedes για το Δημόσιο όπως έλεγε και ο παλιός μου προϊστάμενος Γιάννης Λ.) Η μεγαλύτερη φυλακή της χώρας και μία από τις μεγαλύτερες των Βαλκανίων λειτουργεί με τεχνολογία Γεντί Κουλέ. Τα «εφόδια» που δίνονται είναι αντίστοιχα της εποχής που κατασκευάστηκε. Αν μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την εργασία μας στο Κ.Κ. Κορυδαλλού με ένα άλλο επάγγελμα και την αντίστοιχη παραγωγική διαδικασία θα λέγαμε ότι μας ζητείται να κατασκευάσουμε αυτοκινητόδρομο με τσάπες και φτυάρια αντί να έχουμε σκαπτικά μηχανήματα. Δυστυχώς έτσι είναι ο Κορυδαλλός και αν κάποιος αμφιβάλλει ας αποδείξει έμπρακτα το αντίθετο.
Δεν τρέφω αυταπάτες αλλά υπάρχει περιθώριο βελτίωσης γιατί πολύ απλά δεν έχουν γίνει ακόμη οι απαραίτητες διεργασίες για να αποδείξουν ότι δεν είχαν αποτέλεσμα.  Ακόμη και με την σημερινή οικονομική δυσπραγία υπάρχει ευκαιρία για την χρηματοδότηση (τα κοινοτικά προγράμματα τρέχουν ανελλιπώς) της αναβάθμισης σε πραγματικό σωφρονιστικό ίδρυμα και αξιοπρεπές χώρο εργασίας από τη «μάντρα» που είναι τώρα το Κ.Κ. Κορυδαλλού. Ένα σωστό Κατάστημα Κράτησης και Σωφρονιστικό Σύστημα είναι πολύ πιο χρήσιμο στην υγιή λειτουργία και διατήρηση μίας κοινωνίας υψηλού επιπέδου από το οποιοδήποτε τσιμεντένιο τερατούργημα δισεκατομμυρίων ευρώ που χτίζεται τώρα με αμφίβολη προσφορά στον «Πολιτισμό». Υπάρχει και ο Κοινωνικός Πολιτισμός που περνάει μέσα από τις φυλακές αλλά σίγουρα εκεί καταλήγει η πτώση και αποτυχία του.
Θέληση θέλει και σοβαρή ενασχόληση της Διοίκησης της φυλακής και κυρίως της Διοίκησης του Υπουργείου. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να πάψει ο ωχαδερφισμός και η κακή «επαρχιακή» κουλτούρα και νοοτροπία ξεπερασμένων εποχών τύπου: «Έτσι τα βρήκαμε και δεν τα σκαλίζουμε, Γίνεται μωρέ η δουλειά κ.λ.π.». Δεν είμαστε στην Ελλάδα της περιόδου της εσωτερικής μετανάστευσης εκείνων των δεκαετιών που όλοι κατέβαιναν στην Αθήνα από τα χωριά της Ρούμελης για να ανταλλάξουν με κάθε τίμημα την παλιά τους ποιμαντική - φτωχή και δύσκολη- ζωή, για μία θέση στο Δημόσιο ή έστω μία δουλειά. Είμαστε στο 2015 πλέον, ξέρουμε τα δικαιώματα μας και γνωρίζουμε τον χώρο του Δημοσίου καλά.  Όπως λένε και στο χωριό μου, δεν είμαστε «χαϊβάνια»!...
 
  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου