Στους λίγους μήνες που εκπροσωπώ τους συναδέλφους μου στην υπηρεσία ως μέλος του Δ.Σ. του πρωτοβάθμιου σωματείου εργαζομένων του Καταστήματος Κράτησης Κορυδαλλού, διαπίστωσα ιδίοις όμμασι τις δυνατότητες και τις άμεσες προσπάθειες ανάπτυξης μίας δυναμικής διεκδίκησης σε ταχύτατους ρυθμούς, ώστε να καλυφθεί ο χαμένος χρόνος. Δυστυχώς οι διαδικασίες επεξεργασίας των αιτημάτων από τη διοίκηση της υπηρεσίας αλλά και των επιμέρους αρμόδιων της Κεντρικής Υπηρεσίας του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας & Ανθ. Δικαιωμάτων δεν ανταποκρίθηκαν στην ταχύτητα μας. Ίσως να ευθύνεται η γραφειοκρατία του ελληνικού δημόσιου τομέα που εκτός από τους πολίτες ταλαιπωρεί και τους υπαλλήλους του. Μπορεί να ευθύνεται και η νοοτροπία στελεχών σε θέσεις ευθύνης σε συνδυασμό με την γραφειοκρατία και την κακή δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, αλλά το κράτος έχει συνέχεια. Οι υπηρεσίες λειτουργούν βασισμένες σε συγκεκριμένα πλάνα και με συγκεκριμένους στόχους. Η εξασφάλιση της ομαλής λειτουργίας των υπηρεσιών βασίζεται στην διοικητική μέριμνα της πολιτείας (μέσω των προϊστάμενων αρχών) και της παραγωγικής εργασίας των υπαλλήλων.
Εδώ έρχονται οι λεγόμενοι συνδικαλιστές και τα σωματεία εργαζομένων με σκοπό τη βελτίωση των αμοιβών τους, των συνθηκών εργασίας και ασφάλισης καθώς και το σύνολο των δραστηριοτήτων που σχετίζονται με την οργάνωση αυτή (σωματεία). Αυτούς δηλαδή τους παράγοντες που διασφαλίζουν τα κατοχυρωμένα και δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων ώστε ανεμπόδιστα να παράγουν την προβλεπόμενη απαραίτητη εργασία για την λειτουργία μίας υπηρεσίας. Δεν χρησιμοποιώ τον όρο εκπρόσωπος εργαζομένων όχι γιατί δεν ισχύει αλλά γιατί είναι ένας γενικός όρος που μπορεί να περιγράφει μία οποιαδήποτε κοινωνική ή εργασιακή ομάδα αλλά δεν έχει θεσμικό ρόλο. Τα σωματεία με τα συλλογικά τους όργανα είναι αναγνωρισμένοι θεσμικοί φορείς και οι αποφάσεις τους όχι απλά εκπροσωπούν νόμιμα τα μέλη τους αλλά έχουν δικαίωμα ελέγχου της διοίκησης από το νόμο. Στην περίπτωση του Κ.Κ. Κορυδαλλού, το επίπεδο δικαιωμάτων των εργαζομένων βρίσκεται κάτω από τη βάση, αφού μεγάλο ποσοστό εργαζομένων δεν απολαμβάνει βασικά εργασιακά δικαιώματα όπως ο προγραμματισμός υπηρεσιών, τις δικαιούμενες ημερήσιες αναπαύσεις του μήνα, υπηρεσιακός ρουχισμός κ.λ.π. Δηλαδή καλούμασταν να ξεκινήσουμε όχι από κάποιο σκαλοπάτι ή τουλάχιστον από το μηδέν αλλά μείον από το μηδέν. Ξέραμε ότι θα έχουμε ένα τοίχο να αντιμετωπίσουμε. Έναν τοίχο που είναι μία τερατογέννεση δεκαετιών κακοδιαχείρισης και παρωχημένης νοοτροπίας, που ορισμένοι έχοντας εξουσία και δύναμη αρνούνται πεισματικά να τον ρίξουν είτε γιατί τους συμφέρει ή χειρότερα γιατί έχουν μάθει να ζουν με αυτόν.
Εδώ έρχονται οι λεγόμενοι συνδικαλιστές και τα σωματεία εργαζομένων με σκοπό τη βελτίωση των αμοιβών τους, των συνθηκών εργασίας και ασφάλισης καθώς και το σύνολο των δραστηριοτήτων που σχετίζονται με την οργάνωση αυτή (σωματεία). Αυτούς δηλαδή τους παράγοντες που διασφαλίζουν τα κατοχυρωμένα και δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων ώστε ανεμπόδιστα να παράγουν την προβλεπόμενη απαραίτητη εργασία για την λειτουργία μίας υπηρεσίας. Δεν χρησιμοποιώ τον όρο εκπρόσωπος εργαζομένων όχι γιατί δεν ισχύει αλλά γιατί είναι ένας γενικός όρος που μπορεί να περιγράφει μία οποιαδήποτε κοινωνική ή εργασιακή ομάδα αλλά δεν έχει θεσμικό ρόλο. Τα σωματεία με τα συλλογικά τους όργανα είναι αναγνωρισμένοι θεσμικοί φορείς και οι αποφάσεις τους όχι απλά εκπροσωπούν νόμιμα τα μέλη τους αλλά έχουν δικαίωμα ελέγχου της διοίκησης από το νόμο. Στην περίπτωση του Κ.Κ. Κορυδαλλού, το επίπεδο δικαιωμάτων των εργαζομένων βρίσκεται κάτω από τη βάση, αφού μεγάλο ποσοστό εργαζομένων δεν απολαμβάνει βασικά εργασιακά δικαιώματα όπως ο προγραμματισμός υπηρεσιών, τις δικαιούμενες ημερήσιες αναπαύσεις του μήνα, υπηρεσιακός ρουχισμός κ.λ.π. Δηλαδή καλούμασταν να ξεκινήσουμε όχι από κάποιο σκαλοπάτι ή τουλάχιστον από το μηδέν αλλά μείον από το μηδέν. Ξέραμε ότι θα έχουμε ένα τοίχο να αντιμετωπίσουμε. Έναν τοίχο που είναι μία τερατογέννεση δεκαετιών κακοδιαχείρισης και παρωχημένης νοοτροπίας, που ορισμένοι έχοντας εξουσία και δύναμη αρνούνται πεισματικά να τον ρίξουν είτε γιατί τους συμφέρει ή χειρότερα γιατί έχουν μάθει να ζουν με αυτόν.
