Συνδικαλισμός με στόχο ή για στόχο;

      

    Στους λίγους μήνες που εκπροσωπώ τους συναδέλφους μου στην υπηρεσία ως μέλος του Δ.Σ. του πρωτοβάθμιου σωματείου εργαζομένων του Καταστήματος Κράτησης Κορυδαλλού, διαπίστωσα ιδίοις όμμασι τις δυνατότητες και τις άμεσες προσπάθειες ανάπτυξης μίας δυναμικής διεκδίκησης σε ταχύτατους ρυθμούς, ώστε να καλυφθεί ο χαμένος χρόνος. Δυστυχώς οι διαδικασίες επεξεργασίας των αιτημάτων από τη διοίκηση της υπηρεσίας αλλά και των επιμέρους αρμόδιων της Κεντρικής Υπηρεσίας του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας & Ανθ. Δικαιωμάτων δεν ανταποκρίθηκαν στην ταχύτητα μας. Ίσως να ευθύνεται η γραφειοκρατία του ελληνικού δημόσιου τομέα που εκτός από τους πολίτες ταλαιπωρεί και τους υπαλλήλους του. Μπορεί να ευθύνεται και η νοοτροπία στελεχών σε θέσεις ευθύνης σε συνδυασμό με την γραφειοκρατία και την κακή δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, αλλά το κράτος έχει συνέχεια. Οι υπηρεσίες λειτουργούν βασισμένες σε συγκεκριμένα πλάνα και με συγκεκριμένους στόχους. Η εξασφάλιση της ομαλής λειτουργίας των υπηρεσιών βασίζεται στην διοικητική μέριμνα της πολιτείας (μέσω των προϊστάμενων αρχών) και της παραγωγικής εργασίας των υπαλλήλων.
       Εδώ έρχονται οι λεγόμενοι συνδικαλιστές και τα σωματεία εργαζομένων με σκοπό τη βελτίωση των αμοιβών τους, των συνθηκών εργασίας και ασφάλισης καθώς και το σύνολο των δραστηριοτήτων που σχετίζονται με την οργάνωση αυτή (σωματεία). Αυτούς δηλαδή τους παράγοντες που διασφαλίζουν τα κατοχυρωμένα και δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων ώστε ανεμπόδιστα να παράγουν την προβλεπόμενη απαραίτητη εργασία για την λειτουργία μίας υπηρεσίας. Δεν χρησιμοποιώ τον όρο εκπρόσωπος εργαζομένων όχι γιατί δεν ισχύει αλλά γιατί είναι ένας γενικός όρος που μπορεί να περιγράφει μία οποιαδήποτε κοινωνική ή εργασιακή ομάδα αλλά δεν έχει θεσμικό ρόλο. Τα σωματεία με τα συλλογικά τους όργανα είναι αναγνωρισμένοι θεσμικοί φορείς και οι αποφάσεις τους όχι απλά εκπροσωπούν νόμιμα τα μέλη τους αλλά έχουν δικαίωμα ελέγχου της διοίκησης από το νόμο. Στην περίπτωση του Κ.Κ. Κορυδαλλού, το επίπεδο δικαιωμάτων των εργαζομένων βρίσκεται κάτω από τη βάση, αφού μεγάλο ποσοστό εργαζομένων δεν απολαμβάνει βασικά εργασιακά δικαιώματα όπως ο προγραμματισμός υπηρεσιών, τις δικαιούμενες ημερήσιες αναπαύσεις του μήνα, υπηρεσιακός ρουχισμός κ.λ.π. Δηλαδή καλούμασταν να ξεκινήσουμε όχι από κάποιο σκαλοπάτι ή τουλάχιστον από το μηδέν αλλά μείον από το μηδέν. Ξέραμε ότι θα έχουμε ένα τοίχο να αντιμετωπίσουμε. Έναν τοίχο που είναι μία τερατογέννεση δεκαετιών κακοδιαχείρισης και παρωχημένης νοοτροπίας, που ορισμένοι έχοντας εξουσία και δύναμη αρνούνται πεισματικά να τον ρίξουν είτε γιατί τους συμφέρει ή χειρότερα γιατί έχουν μάθει να ζουν με αυτόν. 

Τα μέσα πίεσης μας λόγω της ιδιορρυθμίας της υπηρεσίας μας είναι περιορισμένα αλλά όχι ανύπαρκτα. Γενικά το κλασσικό μέσο πίεσης και πιο διαδεδομένο είναι οι κινητοποιήσεις μέσω στάσεων εργασίας και απεργίας που στόχο έχουν την προσωρινή ή παρατεταμένη δυσλειτουργία της διοίκησης της υπηρεσίας ή της εταιρείας (αν είναι ιδιωτική επιχείρηση) όπου αυτή η δυσλειτουργία θα δυσαρεστήσει την διοίκηση , θα της δημιουργήσει «χασούρα» και θα την εκθέσει στην Πολιτεία (μια και μιλάμε για δημόσιο). Έτσι λοιπόν γίνεται αντιληπτό προς τη διοίκηση ότι η πραγματική δύναμη της υπηρεσίας είναι οι εργαζόμενοι και χωρίς αυτούς δεν υπάρχει υπηρεσία άρα και καθόλου παραγόμενο έργο.
     Υπάρχουν και οι «παράπλευρες απώλειες» όπως η εξυπηρέτηση των τρίτων (πελατών στον ιδιωτικό τομέα) δηλαδή των πολιτών, η οποία αναστέλλεται κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης. Η παρατεταμένη απεργία εκτός από την δυσαρέσκεια της διοίκησης «κερδίζει» και την δυσαρέσκεια των πολιτών, ενεργοποιώντας μία ακραία μορφή κοινωνικού αυτοματισμού όπου εκμεταλλευόμενη δεόντως από τη διοίκηση να γυρίσει μπούμερανγκ στους εργαζόμενους με αιτία τις κινητοποιήσεις τους. Εδώ χρειάζεται η εμπειρία και η ικανότητα των εκπροσώπων να βλέπουν μακρυά απομακρύνοντας αυτό που οι ίδιοι απεύχονται να γίνει: να στραφεί εναντίον τους το λαϊκό αίσθημα. Γιατί κακά τα ψέματα στον δρόμο δεν κατεβαίνεις μόνο για να σε δει η διοίκηση αλλά και για να κοινοποιήσεις στην κοινωνία το πρόβλημα σου, την δίκαιη αποκατάσταση του και να ζητήσεις από τον κόσμο να δει το πρόβλημα σου και να σε στηρίξει.
       Στην δική μας ιδιαίτερη περίπτωση όπως προανέφερα τα μέσα πίεσης περιορίζονται συνήθως σε στάσεις εργασίας και απεργίες, οι οποίες μεταφράζονται μόνο στην περικοπή των τακτικών μεταγωγών και των επισκεπτηρίων συνηγόρων και συγγενών κρατούμενων κατά τις ώρες και ημέρες κινητοποιήσεων. Και εδώ έχουμε το οξύμωρο αντί οι κινητοποιήσεις να στοχεύουν στην διοίκηση και να παρουσιαστούν δυσλειτουργίες στο έργο της, αντιθέτως η πίεση εκτονώνεται ταλαιπωρώντας αποκλειστικά τους «τρίτους» και εξυπηρετούμενους της υπηρεσίας, στην περίπτωση των φυλακών, τους κρατούμενους και σε δεύτερο πλάνο τους ίδιους τους εργαζόμενους αφού ο όγκος εργασίας συσσωρεύεται για τις επόμενες ημέρες. Το αποτέλεσμα είναι (κατά κοινή ομολογία) να μην «αγγίζει» καθόλου την διοίκηση και απλά η απεργία να αποτελεί μία γραφική αποτύπωση τυπικής συμμετοχής σε αυτήν. Και εδώ τίθεται και ένα άλλο θέμα, ανθρωπιστικό κατά την άποψη μου. Δεν μπορεί να είναι επιτρεπτό τουλάχιστον στον δικό μου αξιακό κώδικα, ότι μπορούμε να χρησιμοποιούμε αποκλειστικά μία ουδέτερη σε εμάς και τη διοίκηση διαδικασία, όπως είναι ένα κατοχυρωμένο δικαίωμα από τον Σωφρονιστικό Κώδικα( επισκεπτήρια), μίας ευαίσθητα κοινωνικής υποομάδας με ήδη συμπιεσμένα δικαιώματα (προσωρινή αφαίρεση ελευθερίας-εγκλεισμός) που σε τελική φάση δεν έχουν σχέση με την συμπεριφορά και τακτική της διοίκησης. Κάποιοι θα πουν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Μέχρι που όμως; Επιτυγχάνεται ο σκοπός τελικά; Εκβιαστικά ; Είμαστε ορκισμένοι και πειθαρχημένοι δημόσιοι υπάλληλοι και λειτουργοί του κράτους ή είμαστε κάτι άλλο; Θέλω να πιστεύω πως το σήμα που φοράω στο μπράτσο μου έχει τον ζυγό της Δικαιοσύνης και όχι τον ζυγό του μπακάλη… Όπως λέμε ότι δεν κάνουμε τυχαία δουλειά έτσι τυχαίοι δεν πρέπει να είμαστε.
Μέσα πίεσης υπάρχουν για την υπηρεσία μας και είναι αυτά που πραγματικά τρέμει μία κακή διοίκηση. Είναι αυτά που βρίσκονται αποτυπωμένα σε μορφή δημόσιων καταγγελιών, αγωγών και δικαστικών διεκδικήσεων. Αυτά που κερδίζονται με αγνό και συλλογικό αγώνα εκθέτοντας τα κακώς κείμενα στοχευμένα με χειρουργική ακρίβεια. Αυτά που γίνονται εφιάλτης, στοιχειώνοντας τον ύπνο της κακοδιαχείρισης και της αδιαφορίας. Μπορεί ο συνδικαλισμός που πρεσβεύω να μην βασίζεται όπως άλλοτε στις δημόσιες και κομματικές σχέσεις μίας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί και να μην φαίνεται τόσο αποδοτικός στα μάτια των εργαζομένων αλλά ένα είναι το σίγουρο: Ότι είναι καθαρός και αγνός, γνήσιος εκφραστής της φωνής των εργαζομένων. 

Γιατί απλά είναι ΑΓΩΝΑΣ! Και όποιος αγωνίζεται νικάει στο τέλος….

Του Βαγγέλη Λούκου 
Σωφρονιστικού Υπάλληλου
Γεν . Γραμματέα Σωματείου Υπαλλήλων 
Δικαστικής Φυλακής κορυδαλλού